حامیان تفکر اسفندیار رحیم مشایی

دولت بهار/ دکتر احمدی نژاد مرداد 1390 در اجلاس روسای آموزش و پرورش گفت:

بعضی‌ها خیال می‌کنند تعطیلی یعنی بطالت. به خدا این نیست. این تعریف برای ما نیست. باید انسان‌ها یک جمعه کنار هم باشند و از خانواده خود بهره ببرند، طعم محبت خانوادگی را بچشند و هم دیگر را درک کنند. باید فرصتی داشته باشند که به خودشان بپردازند. فکر می‌کنند آدم‌ها ماشین مکانیکی هستند، اگر سه شیفت کار کردیم، خیلی عالی است و سودمان بالا می‌رود. یا اینکه بچه‌های ما از سه سال قبل از کنکور نباید مهمانی بروند و خاله و فامیل را نبینند و یک مشهد و زیارت نروند. ۲۴ ساعت در خانه، کلاس کنکور . برای چه؟ آیا واقعاً آن درس‌هایی که در دانشگاه می‌خواند، به اینقدر مطالعة قبلی احتیاج دارد. غلط است و باید درستش کنیم. چه کسی باید درست کند؟ خودمان.

می‌گفتند دولت نهم و دهم زیاد تعطیل کرد. بعضی‌ها می‌نشینند و ضرب و تقسیم می‌کنند. بودجة کل دولت را با بودجة شرکت‌های دولتی را با هم جمع می‌کنند و تقسیم بر ۳۶۵ می‌کنند، یک روز که مثلاً می‌گوییم بعد از عید فطر، یا بعد از یک میلاد پربرکت می‌گوییم آقا امروز هم بروید یک مسافرتی بکنید، تقسیم می‌کنند و می‌گویند اینقدر به اقتصاد کشور خسارت وارد شد. این عوام فریبی و ناشی کاری است.

در هر بخش از دولت نهم و دهم در مقایسه با دورة قبلش چهار پنج برابر کار شده است. چه کسی کار کرده؟ همین‌ها کار کرده‌اند. مگر کار به ساعت طولانی است. ما تجربه کردیم. من این تجربه را هجده سال قبل در استانی انجام دادم. دیدم وقتی ماه مبارک رمضان می‌شود و ما دو سه ساعت ساعت کار کارمندان را کم می‌کنیم، بازدهی‌شان بالا می‌رود. اینها شب مسجدی می‌روند، عبادتی می‌کنند و نمازی و دعایی می‌خوانند و ساخته می‌شوند و جور دیگری کار می‌کنند. اصلاً بعضی‌ها راه را گم کرده‌اند. کجا می‌خواهید بروید؟ چه خبر است؟ حالا از این بالاتر هم هست. سرتان را درد نمی‌آورم.

یک روز بحث بود، همان روزی که این گزارش در شورای انقلاب فرهنگی داده شد و قرار شد این گزارش را برای تمام مراجع بفرستند. بعضی افراد پیشنهاد آورده بودند که مثلاً ما بیاییم از این چهار روز نوروز دو روزش را کم کنیم و به جاهای دیگری اضافه کنیم. مثلاً عید فطر را دو روز بکنیم. بعضی‌ها گفتند آقا مردم یک ماه روزه گرفته‌اند و خودشان را ساخته‌اند، حالا با دو روز مسافرت بروند همه چیز را بر باد بدهند؟ گفتم از شما تعجب می‌کنم. چرا فکر می‌کنید مسافرت یک امر نقض و خلافی است و هر کس به مسافرت برود، خراب می‌شود. مسافرت جزئی از زندگی و برای ساخته شدن انسان لازم است. خدای متعال می‌گوید فسیروا فی‌الارض و در روایت آمده است که سفر کنید تا سالم بمانید.

کارگر، کارمند و معلمی نه ماه، ده ماه کار می‌کند و زحمت می‌کشد. بعضی‌ها هم که دو شیفت، سه شیفت ان‌شاءالله به جایی برسیم که کار مردم هم یک شیفت بشود و یک شیفت هم بروند به خودشان برسند . حالا دو روز، سه روز می‌خواهند با خانواده بروند. آن هم ایرانی‌ها که اینقدر ساده مسافرت می‌کنند و خرجی ندارند. خانم بیچاره‌ای که تا قبل از حرکت باید غذای راه را درست کند. کنار رودخانه‌ای یک سفره‌ای پهن کنند و بنشینند غذایی که در خانه درست کرده‌اند بخورند را بعضی ها ایراد می گیرند.البته من به آن دوستان گفتم. شما الحمدلله وضع مالیتان که خوب است. ان‌شاءالله همه وضع مالیشان خوب بشود. بعدش هم که از سالی ۳۶۵ روز، صد و پنجاه روزش را خودتان مسافرت هستید، باز هم الحمدلله. مسافرت هم که می‌روید، ماشین، خانه و مهمانسرا همه چیز از بیت‌المال، الحمدلله پای پرواز تحویلتان می‌گیرند و پای پرواز هم تحویلتان می‌دهند. شما چگونه متوجه می‌شوید مردمی که دوازده ماه دارند می‌دوند، حالا دو روز می‌خواهد یک استراحتی بکند. نگاه اصلاً نگاه بسته و بی‌اعتمادی به انسان‌هاست.