حامیان تفکر اسفندیار رحیم مشایی

دولت بهار – محمد محمدی/ چندی پیش با جمعی از دوستان به حضور دکتر احمدی نژاد رسیدیم. روز قبل از رفتن مقرر شد آدرس دفترجدید ایشان را دوستی برایم ارسال کند. آخر شب پیامکش به دستم رسید. آدرس دفتر از محلۀ ولنجک داده شده بود نامی که بی اختیار آدم را یاد ساختمان های مجلل و لوکس می اندازد. فردای آن روز پرسان پرسان خود را جلوی ساختمان ساده ای با نمای آجر سه سانتی یافتم. وقتی مطمئن شدم این عِمارت ساده همان دفتر رئیس جمهور سابق است در دلم خطاب به آن دوست گفتم خوش انصاف اینجا که چند قدم بالاتر از بزرگراه چمران است چرا آدرس را از ولنجک می گوید؟ دیگر از درون آن ساختمان مستهلک و به شدت ساده می گذریم. و این شد اولین دیدار بنده بعد از اتمام هشت سال خدمت بی منتش.

با حساب این ماه دست کم 400 روزی هست که عمر قانونی دولت خدمتگذار به پایان رسیده و بنده به تعداد دفعاتی توفیق دیدار این مردِ بزرگ را در این مدت داشته ام هر بار روحیه ای بانشاط تر از دفعه قبل را در چهره شان دیده ام. و چه زیباست است وقتی بدون تشریفات و در غیاب برخی به اصطلاح نان به نرخ روز خورها به دیدارش می رویم و چه دوست داشتنی است که این روزها هرآن کس که در کنارش می ایستد نه به واسطه پست و مقام که از سر مِهر و علاقه قلبی است و این یعنی آن ساختمان ساده با آجر های سه سانتی اش که فقط چند قدمی بالاتر از بزرگراه چمران واقع شده میعادگاه مخلصین است در کنار دکتر احمدی نژاد.

اما چه کنیم که شیطان و یارانش مادامی که احمدی نژاد و گفتمانش به فضل خدا حاضر و زنده باشد دست از ظلم و ستیز بر نخواهند داشت هرچند قطعاً حکایت شان همان پنجه کشیدن به صورت آفتاب است. تا لحظه نوشتن این یادداشت بارها و بارها از زبان اطرافیان دکتر احمدی نژاد شنیده ایم که هیچ برنامه ای برای شرکت در انتخابات ندارد. با این وجود اینکه برخی افراد به واسطه سابقه ی حضورشان در کابینه وی مشغول فعالیت سیاسی هستند با میزان هر عقل سلیمی هم که مورد سنجش قرار گیرد باز هم مربوط به ایشان نمی شود و هر کسی پاسخ گوی اعمال خودش است. اما قطعاً کینه ورزان و زخم خوردگان از منتخب ملت آن هم به واسطه تحقق اجرای عدالت مصداق آنی می شوند که همه را به کیش خود می پندارد. زیرا آنان هستند که وقتی بر مسندی قرار می گیرند ابتدا به دنبال تامین منافع خویش می روند و در ادامه شروع به برنامه ریزی برای انتخابات پیش رو و مستحکم تر کردن جایگاه هایشان می کنند.
 
تا به اینجا اتفاق دور از ذهنی از این جماعت سرنزده اما زمانی این ماجرا جالب می شود که هفته نامه صدا یعنی مجله وابسته به اُرگان این کینه توزان و زخم خوردگان یادداشتی سراسر تخیلی با عنوان "احمدی نژاد از یک چهره فرهنگی برای نام نویسی در مجلس دعوت به عمل آورد" منتشر می کند. یادداشت مذکور به قدری شیرین به رشته تحریر درآمده که توصیه خواندنش را به تمامی هنر دوستان علی الخصوص متخصصان درام نویسی خواهم داشت. زیرا تا قبل از انتشار یادداشت مورد اشاره در مجله وابسته به ارگان کارگزاران سازندگی، تنها متن نمایشی که به خوبی برای پرورش تخیل خوانندگان نوشته و پرداخته شده بود، متنی با عنوان "شهر ما" نوشته "تورنتون وایلدر" بود؛ نمایشنامه ای که در ابتدای آن راوی بعد از توصیف شهری خیالی آینده پیش روی ساکنین این دهکده را در همان ابتدای حضورشان به تماشاگران می نمایاند؛ به گونه ای که این دهکده با گذشته، حال و آینده تمامی اهالیش برای ما تبدیل به واقعیت می شود.

نویسنده یادداشت هفته نامه صدا نیز در نوشته خود ثابت کرده است که اگر برتری بر نمایشنامه نویس نام برده نداشته باشد قطعاً کمتراز آن نیست زیرا این روایت دروغ و کذب به قدری خلاقانه از ابتدا به ساکن که با تماس تلفن شخصی دکتر احمدی نژاد و چند دقیقه پشت خط ماندنش برای صحبت کردن با مدیر فرهنگی _رئیس شهر کتاب_ شروع شده که شاید گابریل گارسیا مارکز در رمان معروف صد سال تنهایی هم نتوانسته این چنین به جزئیات بپردازد. نویسنده هفته نامه صدا به گونه ای از درخواست دکتر احمدی نژاد برای بازدید از شهر کتاب و جواب منفی دادن به ایشان و رفتن مدیر فرهنگی مربوطه به محله اعیان نشین ولنجک و حتی خشک شدن لبخند بر روی صورت این فرد در مواجه با پیشنهاد دکتر احمدی نژاد و شرم حضورش در آن جلسه سخن به میان آورده که گویی تمام خوانندگان با کیفیت تمام اچ دی در حال تماشای این جلسه دونفره می باشند. اما از جهت نگاه نمایشی نویسنده به این داستان تخیلی هم پر بی راه نیست که بگویم در حوزه درام های نمایشی شاهد تولد یک نمایشنامه نویس _ شما بخوانید تخیل نویس _ هستیم که نمونه آن نه تنها در این اقلیم بلکه از صدر اسلام تا کنون یافت نشده است.

نمی دانم این تخیل نویس محترم می داند یا خیر اما به رسم ادوار پیشین این روزها فراخوان جشنواره تئاتر فجر اعلام شده و او می تواند با فرستادن همین یادداشت خود در قالب طرح، خود را جزو پدید های امسال جشنواره معرفی کند اما پیش از ارسال این طرح در ژانر تخیل بیان چند مطلب خالی از لطف نیست. اول اینکه اگر این امکان برای نویسنده محترم در مجله فراهم بود که بی شک نیز هست نگاهی به سایت ریاست جمهوری بی اندازد و قسمت «ادوار قبل» را بررسی کند، تا چندی پیش این قسمت در دسترس بود و آرشیو سخنرانی های دکتر احمدی نژاد در آنجا وجود داشت اما به تدبیر حضور دوستان شان در دولت یازدهم این قسمت مجددا از دسترس خارج شده تا خدایی ناکرده کسی به آرشیو سخنان رئیس جمهور سابق دسترسی نداشته باشد. اما چون شما قطعاً از عوامل درگاه تدبیر هستید می توانید به آن دسترسی پیدا کنید. پس با نگاهی صادقانه به سخنان دکتر احمدی نژاد در حوزه فرهنگ و هنر نگاهی بیاندازید تا بفهمید نگاه وی به فرهنگ و هنر و اهالی این حوزه چگونه است.

بی شک با مرور آرشیو سخنان ایشان خواهید یافت که نگاه وی به حوزه فرهنگ و هنر فراتر از تقسیم بندی های سیاسی و جناحی بوده و هست. پس اگر روزی مصمم به بازگشت باشد -که البته تا به امروز همانطور که بار ها اعلام کرده هیچ برنامه ی برای حضور در عرصه سیاسی ندارد- نیازی نیست از افراد فرهنگی به اصطلاح مایه بگذارد. اتفاقا همه می دانند آویزان شدن از سر و کول اهالی فرهنگ و سواری گرفتن از این قشر شریف بیشتر در شان کدام دسته از سیاستمداران است؛ همچنان که این روزها به عینه می بینیم.

با این همه بیش از این از هفته نامه صله بگیر از قدرت دولتی و مداح خشونت عریان سیاسیون مدعی اعتدال که چندی پیش حتی به میرحسین موسوی و انگشت اشاره اش نیز رحم نکرد، انتظاری نمی رود. چه اینکه هفته نامه مذکور هفته گذشته با نشاندن حسن روحانی بر کرسی میرحسین موسوی رکورد آدم فروشی و ابن الوقتی را به میزان زیادی ارتقا داد.

یقین بدانید که اگر بار دیگر دکتر احمدی نژاد تصمیمش را برای حضور در انتخابات بگیرد تنها پشتوانه ایشان ملت شریف ایران خواهند بود و به فضل خدا هیچ نیازی به اغیار نیست، که دست دراز کردن در برابر خلق خدا صرفا در قاموس راستگویانی می گنجند که هیچ هنری جز توهین به دولت خدمتگزار و مردم شریف ایران ندارند.